Θα αλλάξει ποτέ αυτός ο κόσμος, τελικά;

Όταν αυτός ο κόσμος μας απογοητεύει, στέλνουμε για ύπνο τον Κεμάλ, τραγουδώντας τους στίχους του Γκάτσου, αποδεχόμαστε πως ο κόσμος αυτός δεν θα αλλάξει ποτέ και παίρνουμε και οι ίδιοι απόφαση πώς έτσι άδικος, και κακός θα είναι πάντα. Και αυτό, για να είμαστε ειλικρινείς, είναι και λίγο παρήγορο..

Όμως λίγο αργότερα, κάτι μας δίνει κουράγιο ξανά και περνάμε στην πλευρά του Ρασούλη, και θέλουμε να φωνάξουμε πως μπορεί να αλλάξει και νιώθουμε έτοιμοι να γίνουμε ένας από τους χιλιάδες σωστούς που θα φέρουν την αλλαγή. 

Μεχρι να απογοητευτούμε ξανά.. Και να βρούμε κουράγιο ξανά.. Και ξανά.. Και ξανά..

Τελικά, θέλουμε να αλλάξει αυτός ο κόσμος;; 

Αποφασίσαμε ποια είναι τα στραβά του; Πόσα από αυτά συνηθίσαμε και πόσα πέρασαν στη λήθη; Και αν αλλάξει, πώς ξέρουμε ότι θα γίνει για καλύτερα; Και ποιος κόσμος να αλλάξει; Έτσι και αλλιώς, δεν ζούμε όλοι στον ίδιο. Κάποιοι ζουν σε βρώμικο, άλλοι σε καλογυαλισμένο και άλλοι σε έναν δικό τους, που μπορεί να τους φαίνεται παράδεισος ή μπουντρούμι. Ποιος θα αναλάβει να φτιάξει τον κόσμο για ποιον; Και αν αναλάβει, πώς μπορεί κανείς να φτιάξει έναν κόσμο στον οποίο δεν έχει περπατήσει ποτέ; Θα τον κάνει καλύτερο για εσένα ή για τον εαυτό του; 

Φοβάσαι μήπως έρθει μια μέρα που θα είμαστε μόνο κενά; 

Και εγώ φοβάμαι, αν σε κάνει αυτό λίγο να νιώθεις καλύτερα.