Ταινίες που οι θεατές μπορούσαν να τις μυρίσουν!

Σήμερα οι 3D προβολές είναι μεγάλο όπλο των κινηματογράφων για να προσελκύσουν το κοινό στις αίθουσες. Βασικό τους πλεονέκτημα το ότι ο θεατής εντάσσεσαι στο περιβάλλον της δράσης και νιώθει να ζει την ταινία στο έπακρο. Οι ήρωες περνούν δίπλα του, μπορεί σχεδόν να τους αγγίξει. Λείπει όμως μια αίσθηση.. η όσφρηση. 

Η προσπάθεια να ενσωματωθεί η μυρωδιά στις ταινίες έχει γίνει στο παρελθόν, προσφέρωντας για την εποχή τους μια αντίστοιχη εμπειρία ενσωμάτωσης. Οι ταινίες, μάλιστα, συνέδεσαν την πλοκή με το άρωμά τους... 

Scent of Mystery (1960)

Η προώθηση της ταίνιας Scent of Mystery του 1960 ανέφερε: "Πρώτα κινήθηκαν (1895)! Μετά μίλησαν (1927)! Τώρα μυρίζουν (1960)!". Ήταν η πρώτη κινηματογραφική ταινία που περιείχε αρώματα και έδινε, έτσι, στον θεατή το μήνυμα πως η νέα μεγάλη πρωτοπορία του σινεμά είχε φτάσει. 

Με το σύστημα Smell-O-Vision, που δημιουργήθηκε από τον Hans Laube, κατά την διάρκεια της ταινίας απελευθερώνονταν οσμές από τα καθίσματα της αίθουσας, που συνόδευαν την πλοκή.  Καθώς η ταινία γυρίστηκε στην Ισπανία, μερικές από τις μυρωδιές, όπως τα λουλούδια και ο θαλασσινός αέρας, είχαν στόχο να μεταφέρουν τον θεατή στα μεσογειακά τοπία. Υπήρχαν, όμως, και σκηνές που σχεδιάστηκαν για να τονίσουν τις δυνατότητες του Smell-O-Vision. Για παράδειγμα, όταν κρασί χυνόταν από τα βαρέλια και χτυπούσε στον τοίχο, αναδυόταν το άρωμα σταφυλιού.  Ακόμα και στο τέλος, η αποκάλυψη του δολοφόνου γίνεται από την μυρωδιά της πίπας που καπνίζει. 

O παραγωγός Mike Todd Jr είχε μεγάλες προσδοκίες από την ταινία, ωστόσο η απήχηση που γνώρισε ήταν περιορισμένη. Αργότερα, επανακυκλοφόρησε με τίτλο Holidays in Spain και χωρίς τις οσμές. 

Polyester (1982)

Μια διαφορετική τεχνική χρησιμοποιήθηκε στην κωμική ταινία Polyester του John Waters το 1982. Με το Odorama οι θεατές μπορούσαν να μυρίσουν πράγματα που έβλεπαν στην οθόνη, χρησιμοποιώντας κάρτες scratch-and-sniff (ξύσε και μύρισε). 

Η έντονη όσφρηση της πρωταγωνίστριας είναι κεντρικής σημασίας για την πλοκή, έτσι στο κοινό μοιράζονταν πριν την παράσταση κάρτες με σημεία αρίθμησης από το 1 μέχρι το 10. Όταν ένας αριθμός εμφανιζόταν στην οθόνη, οι θεατές έπρεπε να ξύσουν το αντίστοιχο σημείο και να μυρίσουν, τριαντάφυλλα, βενζίνη, βρώμικα παπούτσια και άλλα, για να μπορέσουν να καταλάβουν τι συμβαίνει στην ταινία. 

Η εκδοχή των scratch-and-sniff καρτών κέρδισε μεγαλύτερη δημοτικότητα, ενώ προβλεπόταν πως οι κάρτες της ταινίας μπορούσαν να πωλούνται σε καταστήματα για εκτός αίθουσας προβολές. Η τεχνική χρησιμοποιήθηκε και πιο πρόσφατα, στην ταινία κινουμένων σχεδίων Rugrats Go Wild του 2003.