Η Γιορτή των Τρελών

Όπως είναι γνωστό, ο Χριστιανισμός κατά τον Μεσαίωνα δίδασκε την αγάπη στον Θεό, την σύνεση, την ευπρέπεια, την ψυχική νηφαλιότητα. Ωστόσο, μια στο τόσο επέτρεπε στους πιστούς του να παρεκκλίνουν και να φέρονται διαφορετικά. Συγκεκριμένα, μετά την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς, ξεκινούσε το festum fatuorum, δηλαδή η Γιορτή των Τρελών, και για τέσσερις μέρες έρχονταν τα πάνω κάτω! 

Καταναλώνονταν κουβάδες μπύρας, οργανώνονταν διαγωνισμοί αλκοόλ και όλοι εμπλέκονταν σε σεξουαλικές πράξεις με οποιονδήποτε ήθελε, ανεξαρτήτως φύλου. Οι κληρικοί δεν έλειπαν από την γιορτή, αντιθέτως έπαιζαν ζάρια πάνω στην Αγία Τράπεζα, έκαναν κυρήγματα παρωδίες διακωμωδώντας τα Ευαγγέλια, κατουρούσαν από τα καμπαναριά.

Τίποτα, όμως, από όλα αυτά δεν αντιμετωπιζόταν απλώς και μόνο ως αστείο. Ήταν κάτι το ιερό, μια "ιερή παρωδία", σχεδιασμένη να διασφαλίσει πως για το υπόλοιπο της χρονιάς τα πράγματα θα έβαιναν ορθά. Το 1445, η Θεολογική Σχολή του Παρισιού εξήγησε στους επισκόπους της Γαλλίας πως η Γιορτή των Τρελών αποτελούσε απαραίτητη εκδήλωση στο χριστιανικό ημερολόγιο, "προκειμένου η μωρία, που αποτελεί δεύτερη φύση μας και είναι έμφυτη στον άνθρωπο, να εκδηλώνεται ελεύθερα τουλάχιστον μία φορά τον χρόνο. Τα βαρέλια με το κρασί σκάνε αν από καιρού εις καιρόν δεν τα ανοίγουμε για να αεριστούν. Όλοι εμείς οι άνθρωποι είμαστε βαρέλια κατασκευασμένα ανεπαρκώς και γι αυτό επιτρέπουμε την αφροσύνη σε συγκεκριμένες μέρες: ώστε στο τέλος να επιστρέψουμε με μεγαλύτερο ζήλο στην υπηρεσία του Θεού".

Το ηθικό δίδαγμα που οφείλουμε να αποκομίσουμε είναι πως, αν θέλουμε κοινότητες με εύρυθμη λειτουργία, δεν γίνεται να αντιμετωπίζουμε με αφέλεια την ανθρώπινη φύση. οφείλουμε να αποδεχόμαστε πλήρως το εύρος των καταστροφικών, αντικοινωνικών συναισθημάτων μας. Δεν χρειάζεται να εξορίζουμε τους οργιαστικούς εορτασμούς και τις κραιπάλες στο περιθώριο. Έστω και μία φορά τον χρόνο οφείλουμε να παραχωρούμε στο χάος μία περήφανη θέση..