Το βασικό ερώτημα που προκύπτει είναι το αν οι εμπειρίες της φύσης μπορούν να προάγουν
τη μάθηση και την ανάπτυξη του παιδιού. Κατά πόσο, δηλαδή, θα ωφελούσε να βγάζαμε την σχολική τάξη έξω στην φύση.
Αν σκεφτούμε πως η μάθηση είναι πιο πιθανό να βελτιωθεί όταν ένας μαθητής είναι πιο προσεκτικός, λιγότερο αγχωμένος, έχει αυξημένες ικανότητες αυτοπειθαρχίας, βρίσκει ενδιαφέρον τον τρόπο διδασκαλίας και είναι πιο σωματικά δραστήριος, τότε η φύση συμβάλλει δραστικά, καθώς ενισχύει κάθεμία από αυτές τις καταστάσεις.
Όπως δείχνουν σχετικές μελέτες, οι εμπειρίες της φύσης, εκτός από την ακαδημαϊκή μάθηση ενισχύουν και την προσωπική ανάπτυξη και την περιβαλλοντική διαχείριση. Πιο συγκεκριμένα, τα παιδιά ενισχύουν την ικανότητα να αντιμετωπίζουν προκλήσεις και να ευδοκιμούν σε αντίξοες καταστάσεις, αυξάνουν την κριτική τους σκέψη, την ομαδικότητα, ενώ δείχνουν πιο ψυχικα ισορροπημένα. Όσον αφορά, την περιβαλλοντική τους συνείδηση, τα παιδιά αναπτύσσουν μια συναισθηματική σύνδεση με τη φύση, αλλά και πρακτικές ικανότητες αξιοποίησή της, οδηγούμενα σε στάσεις και συμπεριφορά που βοηθούν στην προστασία της.
Επιπλέον ζήτημα που προκύπτει είναι το αν θα μπορούσαν οι "τάξεις της φύσης" να ανταποκριθούν στις προκλήσεις των μαθητών με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες; Μελέτες δείχνουν πως η επαφή με το φυσικό περιβάλλον ενδείκνυται ιδιαίτερα για την ειδική αγωγή, καθώς προσφέρει άμεση σύνδεση αιτίας-αποτελέσματος, ενώ πολύ περισσότερο, από ό,τι στην κλασική τάξη, ενεργοποιούνται οι πέντε αισθήσεις. Τα παιδιά αγγίζουν, μυρίζουν, γεύονται, ακούν, παρατηρούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου