Είναι βέβαιο πως ο κόσμος θα πει. Και, για κάποιον άλλο, θα γίνουμε εμείς ο κόσμος. Και όλοι θα ενδιαφερόμαστε για το τι είπε ο φίλος μας, η γειτόνισσα, ο συνάδελφος, ακόμα και ο περαστικός στον δρόμο. Και μέχρι ενός σημείου είναι φυσιολογικό. Πρόκειται για μια αυθόρμητη παρόρμηση, ωστόσο εύκολα θα συμφωνήσουμε πως δεν μπορούμε να ορίζουμε την ζωή μας με βάση τις ετυμηγορίες των άλλων. Ενώ, παράλληλα οφείλουμε να υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας όταν οι απόψεις τους εξυπηρετούν δόλιους σκοπούς.
Αρχικά, έχει ενδιαφέρον να καταλάβουμε πως η επιθυμία να γινόμαστε αποδεκτοί είναι ένα αρχέγονο ένστικτο κάθε ανθρώπου. Μέχρι πρόσφατα στην εξελικτική μας ιστορία, οι άνθρωποι ζούσαμε σε μικρές κοινότητες, στις οποίες η συμβίωση ήταν θέμα ζωής ή θανάτου. Το να είμαστε ενταγμένοι στην κοινότητα ήταν προϋπόθεση για την επιβίωση μας, καθώς η ομάδα θα μας έδινε φαγητό, θα μας προστάτευε, από αυτήν θα βρίσκαμε σύντροφο. Η γνώμη της όριζε την ζωή μας. Ωστόσο, όπως συμβαίνει και σε πολλά άλλα θεματα, οι φυσικές παρορμήσεις μας δεν συμβαδίζουν με την σύγχρονη πραγματικότητα. Συνεχίζουμε να έχουμε την συναισθηματική ανάγκη να ανήκουμε κάπου, αλλά πρακτικά ζούμε ανεξάρτητες ζωές, ενώ διατηρούμε και την δυνατότητα να αλλάξουμε κοινωνικές ομάδες για να βρούμε αυτήν που μας αποδέχεται. Δεν φοβόμαστε τον αποκλεισμό, αλλά την κριτική. Φοβόμαστε μήπως ο κόσμος ξέρει καλύτερα από εμάς τι πρέπει να κάνουμε και αν πάρουμε την ευθύνη της γνώμης μας και τελικά όλα πάνε στραβά, νομίζουμε πως θα έχουν δίκιο που θα μας χαρακτηρίσουν "ανάξιους" -στην καλύτερη περίπτωση.
Και αυτός ο φόβος είναι άλλη μια παρόρμηση, από την παιδική μας ηλικία αυτή τη φορά. Εμείς δεν ξέραμε τίποτα, έτσι εμπιστευόμασταν απόλυτα τους μεγάλους γιατί μας περνούσαν σε ύψος, και ήταν ικανοί να οδηγήσουν, να κουβαλήσουν, να απαντήσουν σε όλες τις ερωτήσεις μας. Αυτοί γνώριζαν πάντα πράγματα στα οποία εμάς δεν μπορούσε να πάει καν το μυαλό μας. Και κουβαλήσαμε την πεποίθηση ότι "οι άλλοι ξέρουν" μέχρι τα 20, τα 30, τα 40. Κάποια στιγμή πρέπει να φανταστούμε πως ο δάσκαλος, ο κουστουμάτος κύριος στην τηλεόραση, η κυρία που κάθεται στο μπαλκόνι της δεν ξέρει τι είναι το σωστό να κάνουμε εμείς. Ενδεχομένως να μην ξέρουμε και οι ίδιοι τι είναι το σωστό να κάνουμε, και πιθανόν να μην υπάρχει κιόλας. Να υπάρχει μόνο αυτό που κάναμε, με τα σωστά και τα λάθη του. Και αν ο κόσμος εστιάσει στα λάθη, κακό του κεφαλιού του. Και αν εμείς εστιάσουμε στον κόσμο που βλέπει τα λάθη, και όχι στον κόσμο που βλέπει τα σωστά -γιατί υπάρχει και αυτός ο κόσμος!- κακό του δικού μας κεφαλιού.
Ο κόσμος θα πει. Αλλά εμείς πρώτοι θα πρέπει να έχουμε βρει τι θα πούμε στον εαυτό μας.
Και να κρατάμε τις δυνάμεις μας για να πάρουμε θέση όταν ο κόσμος λέει -για εμάς ή για άλλους- σκληρότητες ή ψέματα που δεν έχει δικαίωμα να πει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου