Πότε τα πράγματα που μας παθιάζουν μετατρέπονται σε εμμονές που μας παρασύρουν; Πότε φτάνει η στιγμή να πούμε πως καταφέραμε πια αρκετά, και είναι ώρα να σταματήσουμε;
Η πολυβραβευμένη animation ταινία μικρού μήκους "The Last Knit" (Το Τελευταίο Πλέξιμο) της Laura Neuvonen, καταφέρνει σε λιγότερο από 7 λεπτά, και χωρίς ούτε μία λέξη, να μας προβληματίσει για όλους τους στόχους που δεν μπορούμε να σταματήσουμε να κυνηγάμε. Με τίποτα.
Μοναδικός χαρακτήρας της ταινίας είναι μια γυναίκα, που κάθεται σε μια καρέκλα κοντά στην άκρη ενός γκρεμού, πλέκοντας προσηλωμένα ένα όμορφο, χρωματιστό κασκόλ. Με ευχαρίστηση, βλέπει πως το πλέξιμό της έχει προχωρήσει πολύ, ωστόσο, δε νιώθει πως ήρθε η στιγμή να κόψει την κλωστή της. Όσο συνεχίζει, πλέκει όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο αποφασισμένα, όλο και πιο επίμονα. Η ευχαρίστηση σιγά σιγά μετατρέπεται σε αγωνία, σε τυφλή εμμονή.
Το κασκόλ, με το μήκος του να γίνεται ανεξέλεγκτο, φεύγει από τον γκρεμό τραβώντας την μαζί του, αλλά ούτε ο κίνδυνος της πτώσης κάνει την γυναίκα να πετάξει τις βελόνες πλεξίματος. Όταν το μαλλί από τα κουβάρια της τελειώνει, δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει τα δικά της μαλλιά, ακολουθώντας το κασκόλ της στον γκρεμό. Επιστρέφει στην κορυφή χωρίς το κασκόλ, χωρίς τα μακριά μαλλιά της και αποχωρίζεται επιτέλους τις βελόνες. Είναι πια αρκετά;
Laura Neuvonen, The Last Knit, 2005, Φινλανδία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου