''Μην ανησυχείς. Μην φοβάσαι. Ποτέ! Γιατί είναι απλά μια βόλτα!''
Η Αμερικάνος κωμικός Bill Hicks μέσα από το έργο του σατίριζε τις κυρίαρχες πεποιθήσεις του αμερικανικού λαού και κράτους. Στράφηκε ενάντια σε φορείς της πολιτικής, των μέσων μαζικής επικοινωνίας και της θρησκείας, γνωρίζοντας παράλληλα μεγάλη αποδοχή από το κοινό. Παρά την κατά βάση χιουμοριστική χροιά των παραστάσεών του, το έργο του χαρακτηρίζεται από την προσπάθεια αφύπνισης του κόσμου σχετικά με την κοινωνική καταπίεση και την πνευματική υποβάθμιση. Συνήθιζε, ολοκληρώνοντας τις παραστάσεις του, να λέει στο κοινό την ακόλουθη ιστορία:
Ο κόσμος είναι σαν μια βόλτα με το τρενάκι στο λούνα παρκ και όταν αποφασίσεις να ανέβεις νομίζεις ότι είναι αληθινό, γιατί το μυαλό μας είναι πραγματικά ισχυρό.
Το τρενάκι σε πηγαίνει πάνω, κάτω και σε γυρνάει και η βόλτα έχει συγκινήσεις και απογοητεύσεις, είναι πολύχρωμη και θορυβώδης και έχει πλάκα στην αρχή.
Κάποιοι άνθρωποι μένουν στο τρενάκι για πολύ καιρό, και αρχίζουν να αναρωτιούνται ‘’Είναι αληθινό ή είναι απλά μια βόλτα;’’. Άλλοι άνθρωποι θυμούνται και γυρίζουν σε εμάς και λένε: ‘’Μην ανησυχείς. Μην φοβάσαι. Ποτέ. Γιατί είναι απλά μια βόλτα.’’. Και εμείς αυτούς τους ανθρώπους τους σκοτώνουμε.
‘’Κάνε τον να σκάσει’’. ‘’Έχουμε επενδύσει πολλά σε αυτή την βόλτα.’’ ‘’Κοίτα την ανησυχία στο πρόσωπό μου, κοίτα τους μεγάλους τραπεζικούς μου λογαριασμούς, και την οικογένειά μου. Αυτό πρέπει να είναι αληθινό’’. Μα είναι απλά μια βόλτα!
Έτσι συνεχίζουμε να σκοτώνουμε τους καλούς ανθρώπους που προσπαθούν να μας μιλήσουν, λέγοντας: ‘’Θα αφήσουμε τους δαίμονες να τριγυρνάνε;’’.
Αλλά δεν έχει σημασία, επειδή… είναι απλά μια βόλτα. Και μπορούμε να την αλλάξουμε όποια στιγμή θέλουμε. Είναι μόνο μια επιλογή. Χωρίς κόπο, χωρίς δουλειά, χωρίς εργασία, χωρίς τραπεζικές αποταμιεύσεις. Μια επιλογή, αυτή τη στιγμή, μεταξύ φόβου και αγάπης.
Τα μάτια του φόβου θέλουν να βάλετε μεγαλύτερες κλειδαριές στις πόρτες σας, να αγοράσετε όπλα, να κλειστείτε στον εαυτό σας. Τα μάτια της αγάπης, από την άλλη, μας βλέπουν όλους σαν ένα.
Να τι μπορούμε να κάνουμε για να αλλάξουμε τον κόσμο, για να τον κάνουμε μια καλύτερη βόλτα. Να πάρουμε όλα τα χρήματα που ξοδεύουμε σε όπλα και άμυνα κάθε χρόνο και να τα χρησιμοποιήσουμε για την σίτιση, την ένδυση και την εκπαίδευση των φτωχών όλου του κόσμου, ξανά και ξανά, χωρίς να εξαιρείται κανένα ανθρώπινο ον. Και να εξερευνήσουμε το διάστημα, μαζί, εσωτερικά και εξωτερικά. Για πάντα. Εν ειρήνη.
Ο Hicks πέθανε το 1994, αλλά δεν φαίνεται να έχουν αλλάξει και πολλά. Και αφού λοιπόν εξακολουθούμε να είμαστε όλοι σε ένα πολύχρωμο τρενάκι και πάμε βόλτα, το καλό είναι ότι οι ράγες του είναι απλωμένες σε έναν κόσμο αληθινά όμορφο! Και το μόνο που θα έπρεπε να έχει σημασία θα ήταν να δούμε τόπους, να πάρουμε γνώσεις, να ζήσουμε εμπειρίες και να γνωρίσουμε ανθρώπους διαφορετικούς, για να καταλάβουμε πόσο ίδιοι είμαστε. Όμως, η πραγματικότητα δεν μοιάζει βόλτα…
Γιατί στο τρένο δεν συνηθίζεται να κοιτάμε έξω από το παράθυρο για να δούμε τον κόσμο. Και γίνονται όλο και πιο λίγοι ''αυτοί που αναρωτιούνται αν είναι αληθινό'', και ακόμα λιγότεροι ''αυτοί που θυμούνται'' για να μας πουν. Και έτσι όλο και πιο δυνατοί κάποιοι λίγοι τραπεζικοί λογαριασμοί. Και το τρενάκι συνεχίζει και πηγαίνει, με τους πολλούς απλά να κάθονται στην θέση που τους δώσαν, ευχαριστημένοι που έχουν θέση να καθίσουν, και να κοιτάνε αλλού όταν κάποιος άλλος χάνει την δική του, ή όταν άλλοι τόσοι πολλοί στέκονται όρθιοι και ας είναι πιο κουρασμένοι.
Μα όσο και αν σε απογοητεύει ή σε θυμώνει κάποιες φορές, η αλήθεια είναι πως ''Είναι απλά μια βόλτα!''. Και όντως έχει δύο επιλογές: τον φόβο και την αγάπη. Ο φόβος θέλει να κάθεσαι ήσυχα στην θέση σου και να σκύβεις το κεφάλι για να μην σου την πάρουν. Η αγάπη θέλει να ζητήσεις μια θέση στο παράθυρο για όλους, γιατί πραγματικά χωράμε όλοι στο παράθυρο!
Σου άρεσε το άρθρο που διάβασες; Κάνε Like & Share!