Το προφίλ του εγκληματία (criminal ή offender profiling με την ακριβέστερη αγγλόφωνη απόδοση του όρου) έχει δημιουργήσει αρκετές συζητήσεις και διαφωνίες στους επιστημονικούς κύκλους. Πρόκειται για την προσπάθεια να περιγραφεί η προσωπικότητα του δράστη ενός εγκλήματος με βάση την ανάλυση των χαρακτηριστικών του συμβάντος και άλλες βασικές πληροφορίες αυτού.
Στα
τέλη του 1880, ο Sir Arthur Ignatius Conan Doyle δημιούργησε έναν μυθιστορηματικό
ντετέκτιβ, ικανό να λύσει αινιγματικά και φρικτά εγκλήματα αναγνωρίζοντας στοιχεία
που οι άλλοι ίσως είχαν παραλείψει. Αυτός ο χαρακτήρας, ο διάσημος Sherlock
Holmes, υποστήριξε ότι το μορφωμένο και εκπαιδευμένο μυαλό του ντετέκτιβ
είναι το πιο σημαντικό εγκληματολογικό εργαλείο για την επίλυση μιας υπόθεσης. Εξετάζοντας υποθέσεις μυστηρίου, η μεγαλύτερη προσοχή του Sherlock
Holmes δίνεται στη σκηνή του εγκλήματος. Αυτό συμβαίνει επειδή, όπως αναφέρει,
η λύση θα πρέπει να προκύπτει από την αλληλεπίδραση του παραβάτη, του θύματος
και της σκηνής. Χρησιμοποιεί τις πρακτικές γνώσεις του στην βοτανολογία, την γεωλογία,
την χημεία, αποφεύγοντας θεωρητικές γνώσεις όπως φιλοσοφία ή πολιτική, και
στηρίζεται εξ’ ολοκλήρου στην αναλυτική σκέψη. Μια μικρή λεπτομέρεια, είναι
ικανή επαγωγικά να οδηγήσει σε κάποιο στοιχείο.
Στην
επιστημονική υιοθέτηση αυτών των τακτικών, οι εγκληματολόγοι που δημιουργούν
προφίλ πρέπει να απαντήσουν σε τρία βασικά ερωτήματα: Τι συνέβη στη σκηνή του
εγκλήματος; Τι είδους άτομο είναι πιο πιθανό να το έχει κάνει; Και ποια είναι
τα πιο πιθανά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας αυτού του ατόμου; Το προφίλ δεν
είναι ικανό να επιλύσει ένα πρόβλημα. Παρέχει, όμως, ένα ακόμη σημαντικό εργαλείο για την
καθοδήγηση, υποστήριξη και βελτίωση της κατανόησης των περιπτώσεων.
Παρ' όλα αυτά, δεν είναι ένα εργαλείο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε όλες τις
περιπτώσεις. Είναι πιθανότερο να έχει σημαντική συμβολή σε περιπτώσεις όπου ο
δράστης έχει εμφανίσει ενδείξεις ψυχοπαθολογίας, καθώς η σκηνή του εγκλήματος
αντικατοπτρίζει την παθολογία του παραβάτη. Τα εγκλήματα τα οποία είναι πιο
κατάλληλα για τον χαρακτηρισμό των παραβατών περιλαμβάνουν σαδιστικά
βασανιστήρια, μετά θάνατον αλλοίωση του πτώματος, αρπαγές και ακρωτηριασμούς ή
αποτελούν κατά συρροή εγκλήματα ή εγκλήματα πάθους.
Το
προφίλ παρέχει μια επισκόπηση των ψυχολογικών διαδικασιών που βίωσε ο δράστης
κατά τη διάρκεια του αδικήματός του και τονίζει επίσης τη σημασία μιας ενοποιημένης
εξέτασης του εγκλήματος. Συνεπώς, το αδίκημα πρέπει να εξεταστεί ως μια συλλογή
βασικών ψυχολογικών εννοιών μεταξύ του αδικήματος και των χαρακτηριστικών του
δράστη.
Ο William Lauger θεωρείται ο πρώτος δημιουργός
εγκληματικού προφίλ. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο προέβλεψε για τον Adolf Hitler πως θα αντιδρούσε στην ήττα, σύμφωνα με τα χαρακτηριστικά της
προσωπικότητάς του, αναφέροντας μεταξύ άλλων, και την πιθανότητα αυτοκτονίας. Η συνολική αναφορά του Lauger εκδόθηκε σε βιβλίο το 1972 με τίτλο "The Mind of Adolf Hitler: The secret wartime report". Η πρώτη χρήση προφίλ εγκληματία έγινε για την υπόθεση του "Τρελού Βομβιστή" της Νέας Υόρκης το 1956 από τον ψυχίατρο James Brussel, και μεταφέρθηκε από τον ίδιο λίγα χρόνια αργότερα στο βιβλίο "Casebook of a Crime Psychiatrist".
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ ΣΤΟ DiaXroniko: Γιατί εγκληματούν οι άνθρωποι;
Σου άρεσε το άρθρο που διάβασες; Κάνε Like και Share!
Σου άρεσε το άρθρο που διάβασες; Κάνε Like & Share!